Als we gaan praten in metaforen dan kan je lichaam een auto zijn, de supermarkt het tankstation en de dokter de garage. De motor heeft olie en benzine nodig anders weigert hij dienst, en terecht. En als je hem dan toch aan de praat krijgt met iets anders legt hij op een goed moment het loodje omdat die motor nu eenmaal gebouwd is om op een bepaald soort brandstof te rijden.
Met ons lichaam precies zo.
Ik zal mijn complottheorieën bewaren voor mijn dagboek, maar we kunnen het er allemaal over eens zijn dat we qua eten ver weg van de bron zijn beland. We weten niet meer hoe we onszelf moeten voorzien van dat wat we nodig hebben. We eten wel, de schappen in de supermarkt hebben nog nooit zo vol gelegen! Alleen hoe maak je dan de juiste keuze?
De superfoods vliegen je om de oren, hoe het kan dat je voor de komst van het chia zaadje normaal functioneerde is niet meer voor te stellen!
Bewust kiezen doen we tegenwoordig met het tellen van het aantal sterren op een logo of aan de hand van een kleurtje want zelf weten we het eigenlijk niet zo goed. Net zo makkelijk als iemand anders de keuze vast voor ons heeft gemaakt! Blijkt dan uiteindelijk weer dat het vaak gewoon een publiciteitsstunt is en we voor de gek worden gehouden waar we bijstaan.
Het punt wat ik probeer te maken is dat we het zijn verleerd om zelf na te denken als het aankomt op het maken van bewuste voedingskeuzes. Waar ik dit op baseer zijn de vragen die mensen mij stellen wanneer ik achter de kassa sta in de biologische winkel waar ik werk. Het mooie is, mensen willen wel graag bewuster worden en het wordt ons ook steeds makkelijker gemaakt door meer aan te bieden dan alleen kant-en-klare sandwiches en pasta salades. De rauwe noten hebben hun weg teruggevonden naar het snack-schap en fruitsalades to go zijn er ook in overvloed te vinden!
Maar dit vergroot enkel onze keuze, het maakt ons nog steeds niet duidelijk wat de juiste keuze nu precies is. Wat maakt die quinoa-linzen salade zo gezond? En is het wel zo gezond? Alles wat van te voren klaar is gemaakt is misschien wel heel makkelijk, wat ze ons alleen vergeten te vertellen is dat er wel het een en ander aan toe moet worden gevoegd om het ook eetbaar en mooi te houden. Niemand gaat plakkerige, waterige rijstmaaltijden aanschaffen lijkt me. Worden we dan wederom voor de gek gehouden?
Ja.
Heb ik de gouden tip die je gaat helpen om je een weg te banen in deze wereld vol veelbelovende stickers, prachtige verkooppraatjes en exotisch klinkende namen die beloven je gezondheid er binnen een wip weer bovenop te hebben? Nee, dat niet. Maar ik heb wel alvast een groot deel van de weg voor je vrij gemaakt door zelf op onderzoek te zijn gegaan naar wat nu waar is en wat niet. Wat is er echt gezond en wat is een broodje aap verhaal? Wat verrijkt je dieet en wat kun je beter laten liggen als je aan het eind van de maand bent?
Is biologisch nu echt beter? Dat antwoord heb ik meteen voor je, ja. Maar niet per se voor je lichaam, meer voor de aarde in het algemeen.
En zo kom ik dan eindelijk op het einde van mijn eerste inleidende post over wat ik precies wil doen met kookmutsen! Iedereen die dat wil laten profiteren van de kennis die ik over de jaren heb opgedaan en nog op ga doen.
Volgende keer – To bio or not to bio, that is the question.
Liefs,
Kleine muts